„No tak, ale syn królewski to jest mały Maciuś – jakże on może być królem. Maciuś nawet pisać jeszcze nie umie”. A jednak chłopiec, tytułowy bohater powieści Janusza Korczaka (Henryka Goldszmita), który patronuje jednej z ulic na Marysinie Wawerskim, po śmierci swojego ojca przejął władzę w swoim królestwie. 

„Mógł wydawać rozkazy i decydować o ważnych sprawach. Jest to prze­cież marzenie każdego dziecka. Okazało się, że nie jest to jednak zadanie łatwe, a mądre i sprawiedliwe rządzenie państwem nie należy do najprost­szych rzeczy”[1]. Jak pisze Joanna Olczak-Ronikier, książka Korczaka to zarówno bajka, jak i lustro, w którym odbijają się problemy tamtych czasów, objaśnia też ona czytelnikom, w jaki sposób funkcjonuje państwo[2]. Król Maciuś szybko przekonuje się, że jego zadanie nie jest łatwe. Po wygranej wojnie i pokonaniu wrogich państw przedstawia różne pomysły dotyczące zreformowania kraju. Zakładają one przekazanie części władzy dzieciom: „Panowie ministrowie – zaczął Maciuś i napił się wody, bo chciał długo mówić. – Postanowiliśmy, żeby rządził cały naród, żeby cały naród mógł powiedzieć, czego mu potrzeba. Ale zapomnieliście panowie, że naród – to nie tylko dorośli, ale i dzieci. Mamy kilka milionów dzieci – więc i one powinny rządzić. Niech będą dwa parlamenty: jeden dla dorosłych – i tam będą posłowie dorosłych i ministrowie dorosłych. A drugi będzie sejm dzieci – i tam dzieci będą posłami i ministrami. Jestem królem i dorosłych, i dzieci, ale jeżeli dorośli uważają, że jestem dla nich za mały, niech sobie wybiorą dorosłego króla, a ja zostanę królem dzieci”. Korczak nie unikał trudnych tematów, pisał o nich jednak przystępnym językiem. Warto się zastanowić, czy są one aktualne również dziś i czy historia o chłopcu, który został królem, może dać do myślenia także dorosłym. Dodajmy, że w ekranizacji powieści tytułową rolę zagrał Juliusz Wyrzykowski (1946-2002), syn słynnych rodziców Elżbiety Barszczewskiej i Mariana Wyrzykowskiego.